روزهای یکشنبه یکی از این شبکه‌های خارجی برنامه ای داره که مردانی که اغلب در دهه سوم زندگی هستند و هنوز با زنی ارتباط ندارن و یا قبلا داشتن و سالهاست که تنها موندن رو به چالش می کشن. یه برنامه یک هفته‌ای براشون در نظر می‌گیرن و باعث میشن که تغییرات اساسی در زندگی یکنواخت و خطی اونها اتفاق بیفته. چیزی که تو این برنامه جالبه این که تنهایی در همه جای دنیا ظاهرا شکل یکسانی داره و همه رو یه جور عذاب میده و تو این مورد جهانی اولی‌ها و ما جهان آخری‌ها یکسان هستیم. با خودم میگم اگه کسی یه همچین مجوزی تو ایران داشت و می‌تونست این برنامه رو بومی‌سازی کنه چه بیزنسی پردرآمدی می‌تونست داشته باشه. من که اگه روانشناس بودم حتما همین کار رو می‌کردم. البته اون برنامه پولی از کسی نمی‌گیره ولی فکر کنم همین قدر که یکی حاضر بشه جلوی دوربین زخم‌های قدیمیش رو به کسی نشون بده خیلی شجاع هست و تازه باید یه پولی هم بگیره. از کجا به کجا رسیدم. ذهنم مادی شده که نشان دهنده اینه که کفگیر به ته دیگ که هیچی به ته اجاق گاز رسیده!
اره واقعا . کاش اینجا هم ازین چیزا بود . ولی حیف ک ارزوهای ما تو ......